Cmentarz Père-Lachaise (fotoreportaż)
Jeden najmilszy z wieczorów, który miałem
w Paryżu, był na cmentarzu Père la Chaise
– napisał Juliusz Słowacki w liście do matki
20 października 1831 roku. – Nic nie widziałem
piękniejszego w tym rodzaju – za miastem wzgórze
bardzo rozległe, którego pochyłość cała gęsto
okryta grobami i zarosła cyprysami, przez które
z trudnością przedrzeć się można – różne drogi
krzyżują się w tym lesie – w cyprysach mnóstwo
róży miesięcznych – bladych, ale kwitnących
wiecznie […] groby wszystkie podobne do siebie,
najczęściej małe kolumny z marmuru białego
– we środku na górze jest mała kaplica – stamtąd
wzrok po murawie, z wierzchołków cyprysowych
utworzonej, spada na dół i z dala w dymie błękitnym
ukazuje się cały Paryż ze swoimi gmachami – nad
nim, gdy byłem, zachodziło słońce”.
Gdy Słowacki pisał do matki, cmentarz Père-Lachaise (fr. Cimetière
du Père-Lachaise) był młodą nekropolią założoną przez Napoleona
w 1804 roku1. Romantyczny obrazek, który kreśli poeta, dotyczył
cmentarza założonego w oddalonej od centrum i ubogiej dzielnicy.
Początkowo paryżanie niechętnie chowali tam zmarłych. Jednak od 1817
roku, kiedy przeniesiono tu szczątki Moliera oraz średniowiecznych
kochanków Abelarda i Heloizy, odległy cmentarz zyskał na wartości
w oczach mieszkańców miasta. Przeniesienie prochów autora Świętoszka
i sławnych kochanków okazało się dobrym chwytem marketingowym.
Popularność cmentarza gwałtownie wzrosła, pojawiły się imponujące
nagrobki, przybywało zmarłych. Père-Lachaise powoli stawał się jedną
z najsłynniejszych nekropolii świata.
(...)