Jedną z charakterystycznych cech XIX wieku był rozwój prostytucji, która stała się zyskującą na znaczeniu sferą życia społecznego i gospodarczego, przybierała coraz bardziej urozmaicone formy, służące zaspokojeniu różnorodnych potrzeb klientów. Władze państwowe starały się stworzyć system kontroli i reglamentacji usług seksualnych, mający ograniczać liczbę kobiet zajmujących się nierządem i przede wszystkim powstrzymać rozwój chorób wenerycznych. Na podzielonych między zaborców ziemiach polskich organizowanie struktur tolerowanej prostytucji przebiegało w różnym tempie i na odmienne sposoby, aczkolwiek cele przyświecające administracji i zastosowane rozwiązania były bardzo podobne1.
