Historia widawskich Żydów jest podobna do historii tej społeczności w innych miejscowościach na terenie Polski. Napływ Żydów do Widawy najprawdopodobniej nastąpił już w wiekach XIII–XIV, a gmina żydowska ukształtowała się tutaj około XV wieku. Żydzi mieli zapewnione bezpieczeństwo osobiste i prawo handlu na równi z chrześcijanami. W owym czasie zajmowali się pożyczaniem pieniędzy na procent, handlowali solą i trunkami, posiadali przywilej prowadzenia karczm, młynów oraz dzierżawy różnych opłat państwowych, na przykład targowych, ceł i tym podobnych. W późniejszych wiekach uzyskali zezwolenie na zajmowanie się rolnictwem, z czego rodziny żydowskie w Widawie i okolicy korzystały.

"On a warm summer day, he liked to stand in front of his house at the intersection of Żydowska and Dominikańska." Such a picture – the image of a resolute boy standing on the threshold of the house – begins Zbigniew Pakuła's story about the life of Baruch (Bronek) Bergman, entitled “Poznań, majn hejm” (Poznań, my home). The story of a Poznań resident who ended up on the other side of the world after the war. But whenever he could, Baruch returned longingly to where he was from, even though none of his former colleagues was waiting for him there.